HOORNGIDS COLUMN | Bezuinigen doet pijn. Dat is precies wat de bewoners van de Grote Waal ervaren met de voorgenomen sluiting van kinderboerderij ’De Waalrakkers’. Voor buitenstaanders lijkt dit slechts een kleinigheidje op een lange lijst van gemeentelijke bezuinigingen, maar de impact voor de buurt is groot. Dit besluit dwingt ons tot nadenken over hoe we schaarse middelen verdelen en wat de gevolgen daarvan zijn voor de gemeenschap.
De kinderboerderij is door de jaren heen een niet weg te denken deel van de buurt geworden. Bewoners spreken met nostalgie en passie over de plek, een bron van jeugdherinneringen die nu opnieuw beleefd worden met hun eigen kinderen. Maar de harde realiteit is, dat de gemeente moet bezuinigen. Er is simpelweg niet genoeg geld om deze voorziening te behouden.
Dit brengt ons bij een klassiek dilemma: het behoud van een geliefde gemeenschapsvoorziening versus de financiële gezondheid van de gemeente. ’De Waalrakkers’ vereist een aanzienlijke investering om te voldoen aan de huidige eisen voor dierenwelzijn. De gemeente stelt dat het geld beter geïnvesteerd kan worden in andere kinderboerderijen die meer bezoekers trekken. Een pragmatische keuze, zou je denken, maar zo eenvoudig is het niet.
Het genomen besluit werpt fundamentele vragen op, over waarde en prioriteit. Wat is de waarde van nostalgie en gemeenschapsgevoel? Kunnen we deze waarde tegen de financiën afwegen? Het behoud van een plek zoals ’De Waalrakkers’ draagt bij aan de sociale cohesie en biedt een veilige haven voor kinderen om te leren en te spelen. Is dat niet minstens even waardevol als een strikt financiële overweging?
Een beslissing als deze dwingt ons om bij onszelf te rade te gaan om te bepalen wat we als samenleving echt belangrijk vinden. De pragmatische keuze is vaak om de kosten te drukken en de financiën op orde te krijgen. Maar wie zijn uiteindelijk de kinderen van de rekening bij deze keuzes? Zijn dat degenen die hun geliefde kinderboerderij verliezen, de vrijwilligers die hun tijd en energie aan de gemeenschap hebben gegeven, de buurtbewoners? Misschien wel allemaal?
In deze situatie schuilt wellicht een zekere ongerijmdheid. We bezuinigen op een kinderboerderij om geld te besparen, terwijl we tegelijkertijd ongetwijfeld geld uitgeven aan zaken die misschien minder direct bijdragen aan het welzijn van de burgers. Dit dilemma raakt aan kwesties van rechtvaardigheid en maatschappelijke verantwoordelijkheid. Sommigen wijzen op de mogelijkheid om in plaats van bezuinigen, de lasten te verzwaren door bijvoorbeeld belasting- en tariefverhogingen. Het idee is dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen, een kernpunt van rechtvaardigheid: wie draagt de lasten in tijden van schaarste?
Door alleen naar de financiën te kijken dreigen wij de menselijke kant van dergelijke vraagstukken uit het oog te verliezen. Een plek zoals ’De Waalrakkers’ is bijna zo oud als de buurt zelf en biedt een uniek stukje groen in de wijk. Misschien zouden we de financiële balans eens moeten bekijken door de ogen van een kind. Voor hen is deze kinderboerderij geen post op een begroting, maar een magische plek vol ontdekkingen en avonturen.
Als de storm van bezuinigingen over de gemeente trekt, moeten we ons afvragen welke waarden we willen behouden. Soms zijn de kleinste dingen – zoals een kinderboerderij – van onschatbare waarde voor de ziel van een gemeenschap. Misschien is het tijd dat we, met een knipoog naar de kinderen, de begroting een beetje minder serieus nemen en een beetje meer investeren in wat ons echt gelukkig maakt.
Foto attributen Evert: aangeleverd
Foto kinderboerderij De Waalrakkers: Facebook kinderboerderij De Waalrakkers
