HOORNGIDS | Zie hier de kapstok van wethouder Samir Bashara boven zijn bijdragen op Facebook. Juist dat waardeer ik zo in hem, ik bedoel, dat hij ons dankbaar is dat hij zo’n geweldige- en goed betaalde baan mag hebben, ook al is niet iedereen altijd blij met de wijze waarop hij deze invult. Een proces als de Poort van Hoorn, dat alleen op papier opschiet maar pas wordt gerealiseerd als hij straks weg is als wethouder. Hij heeft vast de smaak te pakken van de door hem georganiseerde Coenlezing op de Roode Steen in Hoorn, ons prachtige hart van de stad dat door sommige aan het verleden hangende senioren nog steeds Kaasmarkt wordt genoemd. Geen misverstanden: ik vind die lezing over moderne slavernij heel goed, hoewel we waarschijnlijk door blijven gaan met het via Internet kopen van al dan niet noodzakelijke spullen uit China en andere lage lonen landen. Kinderarbeid, ja wel jammer, maar wel lekker goedkoop. Ik heb nooit geweten dat het stadhuis het organiseren van lezingen in haar takenpakket heeft. En ook niet dat het stadhuis daar tijd voor heeft. Worden er daarom zoveel externen ingehuurd?
Vroeger werd er in de gemeenteraad om de vier jaar gedebatteerd over de kerntaken van de gemeente. Dat was nodig want langzaam maar zeker deed de gemeente dingen die niet echt nodig waren en misschien ook niet werden gewenst. Zo’n discussie lijkt weer nodig, want je zou verwachten dat een dergelijke lezing georganiseerd wordt door de links georiënteerde Johan Goossens, overigens partijkameraad van Samir. Johan organiseert namelijk samen met andere gewaarde inwoners van onze mooie stad in het Foreestenhuis de mooiste lezingen van de wereld. Moet u eens naar toe gaan! Prima georganiseerd door vrijwilligers. Aan die organisatie hoeven Samir en de ambtenaren geen tijd te besteden. Kunnen ze doen wat nodig is. Het verschaft Samir natuurlijk wel ervaring en routine, zodat hij straks als ZZP’er lezingen kan organiseren.
Samir is inmiddels 5,5 jaar wethouder en hoewel hij het nog steeds over een baan heeft weet hij inmiddels dat hij een ambt bekleed, waarbij je voor een bestuursperiode door de gemeenteraad wordt benoemd. Het wethouderschap wordt je gegund: je krijgt het vertrouwen om als dagelijks bestuurder de gemeente te besturen met burgemeester en collega-wethouders. Dat is niet niks, dat is schuiven over de evenwichtsbalk en spitsroeden lopen. Je mag blijven totdat je eraf kukelt, je houdbaarheid voorbij is. En als je weg moet kan je niet naar de rechter om je gelijk te halen! Geen baan dus, maar een ambt. Samir heeft ook ervaring opgedaan met de evenwichtsbalk, een balk die smaller dreigde te worden. Daar hebben we het later nog wel eens over!
U weet dat burgemeester en wethouders op grond van de Wet na benoeming één jaar met toestemming van de raad in een andere gemeente mogen wonen, zodat zij gelegenheid hebben om te kunnen verhuizen. Je moet tenslotte een passend huis vinden, zodat je evt. partner en kroost met je mee willen verhuizen.
Die optie was in 2014 bekend bij de D66-fractie toen zij aan de raad voorstelde Ben Tap als wethouder-van-buiten te benoemen. Hij had geen Hoornse roots, maar dat was maar tijdelijk. Hij werd benoemd voor vier jaar en de raad verleende hem ontheffing om één jaar in Heemskerk te blijven wonen. Voor één jaar dus, niet 4 jaar, nee één jaar. Na dat eerste jaar kwam de aap uit de mouw: hij wou helemaal niet in onze mooie gemeente wonen. Hij had de raad voor de gek gehouden. Foutje nummer één, een valse start. Maar het bleef niet bij één jaar; dat wisten hij en D66 natuurlijk vanaf het begin al, maar verzwegen dat! Daarna maakte de raad gebruik van de mazen in de wet en herhaalde elk jaar hetzelfde besluit. Niet elk raadslid wilde dit, maar ja, het dualisme is nog steeds in ontwikkeling en als je in een coalitiefractie zit moet je nou eenmaal af en toe iets doorslikken, tenzij je lef hebt.
Waar niemand op gerekend had gebeurde in 2018: weer kwam Ben Tap elke dag als forens naar Hoorn. Dit reizen en trekken – voor wie waren de reiskosten? - heeft uiteindelijk niet geleid tot zo’n grote liefde voor- en binding met de stad dat hij boven zijn postings op Facebook kon schrijven: de mooiste baan van de wereld.
Op maandag 30 september ontvingen de media een naar het lijkt haastig in elkaar geflanste op 1 oktober gedateerde brief van wethouder Ben Tap. In deze eerste daad na het weekend verzoekt hij de voorzitter c.q. burgemeester om ontslag omdat “het plezier in mijn werk afneemt.” Ja, hallo, dat gelooft natuurlijk niemand. Want welke wethouder die zijn ambt eervol vindt heeft er plots na 5,5 jaar geen zin meer in? Het kan niet anders dan dat de gele kaart te zwaar op de maag ligt. Kort voor het zomerreces ontving hij een gele kaart van (een deel van) de raad wegens meerdere ‘ongelukkige’ acties. Leugens en blunders volgens sommigen. Vlak voor zijn vakantie – en dat is sowieso heel vervelend – voelde hij dat hij toch wel moeite had met de erg smal geworden evenwichtsbalk. Nog één misser en? Kukeleku zou de overspannen voetbalcommentator Sierd de Vos zeggen. Zo’n vakantiestart geeft stress, heel veel stress. Je kunt na de vakantie alleen verder als er voldoende vertrouwen (over) is; bij de coalitiefracties en bij je eigen fractie. Is dat vertrouwen er wel? Heeft je eigen fractie je voor het reces de liefde verklaard? Hoe kan je er geen zin meer in hebben, terwijl de laatste alinea van je brief getuigt van liefde voor je werk, misschien niet als bij Samir die elke dag jubelend van zijn matras opspringt met de woorden: ik ga weer aan de slag met de mooiste baan van de wereld! Maar toch?
Je loopt niet weg, je gooit de handdoek niet in de ring, tenzij je bent weggestuurd, in woorden of stilzwijgend. Met die gedachte las ik de voorlaatste zin, waarin hij o.a. alle raadsleden bedankt voor de samenwerking. Apart benoemt hij – ik citeer - “in het bijzonder mijn partij D66 voor de samenwerking en de kans die mij is geboden om een van de leukste banen uit te kunnen oefenen.” Wat hierbij opvalt is dat de Hoornse D66-fractie, die hem 5,5 jaar heeft gedragen, niet wordt genoemd. Een ervaren politicus kent het verschil tussen een partij, een fractie en een afdeling. Het roept vragen op. We zullen het niet weten.
Mijn alter ego heeft Ben uitgenodigd voor een interview voor HoornRadio, maar hiervoor werd na exact 5,5 uur dubben helaas bedankt. Veelzeggend.
Hoorn gaat door met vier wethouders. Dat kan ook makkelijk. Daar heeft Hoorn al eerder heel goede ervaring mee opgedaan. Geen lezingen organiseren, een groot project als de Poort van Hoorn ligt weer in de studeerkamer, Zevenhuis schiet ook niet op, het stadsstrand laat ook nog wel op zich wachten. D66-Hoorn beraadt zich. Gaan we nog een wethouder leveren voor 2,5 jaar? Wordt het nu iemand die per fiets naar ons geliefde monumentale stadhuis op de Nieuwe Steen kan?
Wat nog wel even een dingetje is, is de discussie op Facebook over het wachtgeld. Deze regeling is terecht in het leven geroepen om mensen enige inkomenszekerheid te bieden als ze hun baan opgeven om aan de mooiste ‘baan’ van de wereld te beginnen, één die zomaar kan ophouden omdat het vertrouwen is vervlogen of omdat je partij uit de coalitie verdwijnt. Weggaan omdat je er geen plezier meer in hebt is andere koek, eigen keus. Of is de echte reden toch de (te) smal geworden evenwichtsbalk? En hoezo wachtgeld?
