Renschoenen

HOORNGIDS | ”Juf, kun jij mijn veters doen?” Het is Anne, die haar voet in mijn richting schuift. ”Ja hoor”, zeg ik en laat het daar verder bij. Als het tot haar doordringt, dat er daar beneden geen activiteit plaats vindt, kijkt zij verwonderd van mij naar haar schoen en vervolgens in omgekeerde volgorde. ”Toe nou juf! Of kan je het niet meer?” informeert zij bezorgd. ”Jawel hoor”, antwoord ik lachend, ”maar je vroeg toch niet of ik het wilde doen?  Je vroeg toch alleen maar of ik het kon? Nou, ik kan het”. 

Met een gezicht van ’ha ha-wat een lol’ zet Anne haar voet nog een stukje dichterbij. ”Kom maar hoor”,  zeg ik uitnodigend. ”Ik plaag je een beetje” en wijs op het muurtje, waar ik tegenaan leun. ”Klim hier maar even op, dan hoef ik niet zo te bukken”. ”Kun je dan niet zo goed meer bukken?” informeert zij en voegt daar quasi nonchalant aan toe ”Kun jij eigenlijk nog wel rennen?” ”Nou, vandaag lukt dat niet zo best, want mijn rug doet een beetje pijn. Maar op andere dagen kan ik nog heel hard rennen hoor.”verzeker ik haar.

Jeffrey mengt zich nu ook in het gesprek. ”Ik denk, dat ik wel van jou kan winnen.” vertrouwt hij mij toe en monstert mij van top tot teen. ”Heb jij vandaag ook je renschoenen aan?” Helaas of gelukkig moet ik daar ontkennend op antwoorden. ”Dat wist ik wel”. Zijn juf op renschoenen gaat zijn voorstellingsvermogen kennelijk te boven. ”Ben jij al oud?” gaat hij verder. ”Mijn oma heeft allemaal al ribbeltjes op haar wangen. Jij ook juf?” Na uitvoerige inspectie wordt er vastgesteld, dat het met de ribbeltjes nogal meevalt en dat ik dus niet oud ben. Gelukkig zien zij mij niet gaan, als ik vanuit mijn ietwat gebukte houding opsta en richting koffieautomaat strompel.