Interview 'The Play That Goes Wrong'

The Play That Goes Wrong is al vier jaar een grote hit in Londen, ook op Broadway in New York gooit het stuk hoge ogen. Een komedie, maar dan net even anders. Regisseur Bruun Kuijt: “De humor en de slapstick is te vergelijken met John Cleese in bijvoorbeeld Fawlty Towers. Of Buurman & Buurman, qua onhandigheid.

Alleen hebben die mannetjes er totaal geen problemen mee als het fout gaat, dan verzinnen ze opgewekt een andere oplossing. Dat is bij de spelers van The Play wel anders. Als er daar iets mis gaat, is dat een grote ramp. Het zijn kleine mensen die grote klappen krijgen. En wij zien hoe ze die stormen doorstaan.”

De spelers van The Play zijn lid van de plaatselijke winkeliersvereniging die, ter afsluiting van de feestweek, haar jaarlijkse toneeluitvoering houdt. Ze willen een echte whodunnit spelen uit de jaren twintig van de vorige eeuw, een moordmysterie. Lekker Engels ook. Maar – de titel van de voorstelling verklapt het eigenlijk al – er gaat van alles mis... Hoofdrolspeelster Anne-Marie Jung: “Ja, dat is heel erg voor de personages. Ze wíllen het wel oplossen, maar zij zijn niet bij machte om het ook echt te doen. Ze maken het van kwaad tot erger. En dat is erg grappig.” De Nederlandse versie van The Play kent een topcast met naast Jung (bekend van o.a. ‘Klokhuis’ en Ja hoor, daar is ie weer…! met André van Duin en Ron Brandsteder) onder meer Rop Verheijen (‘Familie Kruys’) , Tina de Bruin (‘Bitterzoet’) en Bas Hoeflaak (Droog Brood).

Blauwe plekken

Kuijt: “Het belangrijkste is dat die winkeliersclub het moordmysterie zo serieus mogelijk probeert te spelen, want dan valt snel op wat er allemaal mis gaat.” Lastig misschien, een amateur spelen terwijl je zelf een professional bent? Jung: “Heel lastig. We hebben het uitgeprobeerd in het repetitielokaal, maar het werkte niet, het werd te ongelooflijkwaardig.” Kuijt: “Het amateuristische zit hem nu meer in hoe ze reageren als er iets fout gaat. Een professional kan dan verdoezelen, deze amateurs kijken verschrikt naar de zaal: hebben ze iets gemerkt? Hoe lossen we dit op? Je ziet het denkproces, de stappen die ze nemen om de fouten te herstellen. Dat maakt het als snel hilarisch.” Jung vult aan: “Het is ook veel slapstick: tegen kasten en deuren vallen, struikelen. Ik zit onder de blauwe plekken op mijn bovenbenen want ik moet een paar keer uit een raam kukelen en ja, die kozijnen zijn nou eenmaal niet bekleed met kussens.”

Stroeve teksten

Zowel de regisseur als de actrice zeggen meteen dat dit één van de moeilijkste producties is die ze ooit gedaan hebben. Op het toneel ziet het er dolkomisch uit, de chaos en alles wat fout gaat, maar daaronder ligt een nauwgezette choreografie. Kuijt: “De eerste drie weken hebben we alleen maar afspraken gemaakt: wie staat waar, wanneer kijk je en hoe. De acteurs zijn de instrumenten, de muziek zit in hoe je reageert en hoe hard of zacht je dat doet.

Jung: “We hebben het inderdaad benaderd als een muziekstuk. Want…” Ze begint in haar vingers te knippen om het ritme aan te geven: “Het drijft op timing en… Eigenlijk alleen op timing! Ondertussen proberen we wel echt de whodunnit te spelen. We willen ook dat het publiek meeleeft met ‘wie heeft het gedaan?’ Al komen we daar haast niet aan toe, haha.” Kuijt: “Dat moordmysterie is een beetje Agatha Christie-achtig, het heeft ook die oubolligheid en aankleding.” Jung: “En de stroeve teksten. Zo van: ‘O, laat me niet langer in spanning.’ Dat zegt niemand meer natuurlijk. Soms passen ze ook goed bij de situatie. Zegt iemand: ‘Dit is de beroerdste avond van mijn leven.’ Ja, vind je het gek als alles om je heen in elkaar dondert?!”

Een en al spoilers

The Play That Goes Wrong is erg Brits, met situaties en gebruiken die we in Nederland niet kennen. Aan Owen Schumacher de taak om het naar hier te halen met zijn bewerking. Kuijt: “We zijn echt om tafel gaan zitten, we moesten het anders aanpakken. Die vrijheid kregen we gelukkig ook. Omdat wij de traditie hebben van amateurs die toneelspelen, hebben we daarvoor gekozen. Al wordt dat nergens echt benoemd in onze versie. Het is daardoor wel heel herkenbaar.” Jung: “Het leuke is: het stuk begint al voor het begint. Je ziet ons rekwisieten klaarleggen en rommelen met decorstukken. Ik speel Annie. Gek genoeg word ik zelf heel vaak zo genoemd, heel toevallig! Zij is iemand die overdag achter de kassa van de drogist zit en bij de uitvoering bij de technische ploeg hoort. Ze is niet opgeleid als technica en dat gaat zo zijn vruchten afwerpen, haha.

Het gaat meteen mis natuurlijk, maar Annie wil heel graag dat het goed komt. Daar voelt zij zich verantwoordelijk voor, dus ze maakt er het beste van. Tot zelfs het decor het opgeeft. Of verklap ik nu te veel?” Kuijt: “Alles wat we over dit stuk zeggen is een spoiler. Mensen moeten maar gewoon komen kijken naar onze ‘georganiseerde chaos’.”

THE PLAY THAT GOES WRONG met Anne-Marie Jung, Bas Hoeflaak, Rop Verheijen, Tina de Bruin, Ergun Simsek, André Dongelmans en Frieda Barnhard is op 3 november in Schouwburg het Park in Hoorn te zien.

Info: www.theplaythatgoeswrong.nl (http://www.theplaythatgoeswrong.nl)

Scenefoto: Raymond van Olphen