Stand van zaken versterking Zuiderdijk

Al eerder gememoreerd: Aanleg Afsluitdijk: Van 1927-1932=5 jaar 32 kilometer=6,4 kilometer nieuwe dijk per jaar. Dus in het interbellum met de apparatuur van toen. Het schaamrood moet de hoogheemraadschap toch op de kaken staan met hun huidige tergende tempo?

Zuiderdijkwerken duren te lang Wie in deze dagen over de dijk van Wijdenes naar Schellinkhout fietst stuit halverwege de rit op een hek dat de doorgang onmogelijk maakt. Met hek-klemmen, ijzerdraad en kettingen zijn de meer dan tien hekdelen aan elkaar geketend en alleen een durfal of een krachtpatser ziet misschien nog kans met z’n fiets aan de andere kant van het hekwerk te geraken. De durfal door met het rijwiel onder z’n arm aan de IJsselmeerkant van de dijk naar beneden te stappen en daar aangekomen over de basaltblokken de kleine ruimte te benutten die de doorgang naar de andere kant van het hek met wat kunst en vliegwerk net aan mogelijk maakt; de krachtpatser door met fiets en al over het hek te klimmen. Het is duidelijk dat het voor de recreatieve fietser op de Westfriese Omringdijk tussen - ik pak het nu even grof aan - Enkhuizen en Hoorn barre tijden zijn. Daar zou nog mee te leven zijn geweest als de tijds-duur van het ongemak te overzien zou zijn, maar dat is inmiddels al lang niet meer het geval. Het hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier, dat in de lente van 2008 een begin maakte met de ongetwijfeld noodzakelijke herstel-werkzaamheden aan Zuiderdijk tussen E. en H., kijkt niet op een jaartje meer of minder. Ook daar zou mee te leven zijn als het waterschap oog had voor het belang van de mens die voor z’n plezier de dijk opzoekt voor een wandeling of een ritje op zijn fiets. Van dat soort mensen zijn er te veel om onachtzaam mee om te springen. Anders gezegd: ‘Waterschap, maak de dijk toegankelijk op de momenten dat de situatie het toelaat, in de weekeinden bijvoorbeeld.’ Op zaterdag 1 oktober fietste ik weer eens over dijk. Te lang had ik dat niet gedaan, de reden daarvan staat hierboven. Bij de Nek stond het hek, maar omdat ik de omgeving ken besloot ik te ondervinden of ik met de fiets over de twee grasdijkjes van het buurtschap Kraaienburg naar de zuidelijke dijkopgang van Schellinkhout kon veldrijden. Dat lukte wonderwel. Eenmaal terug op de dijk - als een inspecteur van hekwerken op oude zeedijken fietste ik met vlotte pedaalslag naar de afsluiting aan de noordelijke zijde van de Nek - kwam ik mensen uit Breda, ’t Zand en Duitsland tegen, alsook een in Hoorn geboren Schellinkhouter. Die uit Breda waren met de motor, ze stonden perplex dat ze niet verder konden, die uit ’t Zand waren al even verbaasd. Het fietstochtje waar zij zo’n zin in hadden kreeg door de versperring een niet gewenste wending. Verkaveling in plaats van dijk, het zal je maar gebeuren. Voor die uit Duitsland, een groep gehelmde vrouwen op gehuurde fietsen, gold hetzelfde. De omwonende wilde er wel z’n zegje over doen. ‘Het duurt te lang, meneer, zo’n dijk kun je toch niet voor onbepaalde tijd afsluiten. U ziet zelf dat de mensen er in hun vrije tijd op willen rijden.’ Dat ik één van die mensen was had hij donders goed begrepen.